وظایف اصلی «روابط عمومی سیاسی»
با توجه به بحث ارائه شده، می توان وظایف اصلی «روابط عمومی سیاسی» را به شرح زیر فهرست کرد:
1- شناسایی، مطالعه، تجزیه و تحلیل و انتقال علایم افکار به مدیریت (تولید و ارائه اطلاعات مردمی)
2- ایجاد زمینه برای گفتگوی انتقادی بین مردم و مسئولان
3- تاثیرگذاری بر روند تصمیم گیری در سازمان با اتکاء به افکار عمومی
4- بررسی روند تصمیم گیری و توزیع قدرت در داخل سازمان
5- حمایت از دیدگاههای گروههای مخاطب و سعی در تامین نیازهای سازمان و ایجاد هماهنگی بین منافع عمومی و منافع سازمانی
تکنیک های «روابط عمومی سیاسی»
روابط عمومی سیاسی برای انجام وظایف خود از تکنیک های زیادی بهره می گیرد که بی تردید صحبت درباره آن بحث مستقلی را می طلبد. تکنیک هایی مثل مذاکره، چانه زنی، لابینگ و مدیریت رویدادها از جمله تکنیک هایی هستند که در روابط عمومی مورد توجه قرار می گیرند.
یکی از تکنیک های سیاسی مهم که در روابط عمومی مورد استفاده قرار می گیرد، «لابینگ» است که منظور از آن، انجام اقداماتی است که برای جلب حمایت سیاستمداران یا افراد موثر بر آنان به کار برده می شود. تاثیرگذاری بر نمایندگان مجلس و یا مسئولان کشور را می توان نوعی «لابینگ» نام نهاد. «مذاکره» و «چانه زنی» از سایر تکنیک های سیاسی است که امروزه در روابط عمومی از کاربرد بسیاری برخوردار شده است. از تکنیک های عمده دیگر باید از «مدیریت رخدادها» یاد کرد. یکی از کارهای عمده روابط عمومی سیاسی، واکنش درباره رخدادهایی است که به شکلی بالقوه برای سازمان نتایج منفی به دنبال دارد و توان بالقوه و حیات آن را با محدودیت روبرو می سازد. برای این منظور باید به ترتیب زیر عمل کرد :
- شناسایی رخدادها
- تجزیه و تحلیل آنها
- ایجاد اولویت ها
- انتخاب راهبرد مناسب برای مقابله
- اجرای یک برنامه ارتباطی
- ارزیابی تاثیرهای آن
نتیجه گیری:
با توجه به آنچه که گفته شد امروزه روابط عمومی سیاسی از اهمیت اساسی در فعالیتهای روابط عمومی برخوردار است. روابط عمومی سیاسی با ظرفیت و کاربردهای شایان توجه از ظرفیت بالایی برای کارآیی لازم برخوردار است و در صورت استفاده از آن مطابق با موازین اخلاقی روابط عمومی می تواند به توسعه فضای دموکراتیک در سازمان و جامعه کمک کند. گر چه لازمه رشد آن نیز وجود فضای آزاد است.
