تا آنجا که به روابط انسانی مربوط می‎شود، همان تکنولوژیهای اطلاعاتی که قادرند ما را به هم متصل سازند، می‎توانند در عین حال با در اختیار گذاشتن توهمی از با هم بودن، ما را از داشتن یک ارتباط رویاروی با همنوعان جدا سازند. مثلاً در حالی که در تهران چایخانه‎های سنتی تجدید حیات می‎یابد، در شیکاگو قهوه‎خانه‎های اطلاعاتی رونق دارد. وقتی در چایخانه‎های تهران مباحثات بین رؤسای شرکتها ممکن است خصوصی و رویاروی صورت گیرد، در قهوه‎خانه‎های شیکاگو رؤسا می‎توانند از فنجان قهوه داغ بنوشند، در یک بحث کاملاً رسمی با فردی در آن سوی قاره شرکت کنند و در همان حال از طریق پایانه‎های رایانه‎ای که بر ایشان فراهم آمده در بزرگراههای اطلاعاتی سیر و سیاحت کنند. (Van,1996) در امریکا این انوع قهوه‎خانه‎های رایانه‎ای رونق زیادی یافته است.

هر چند مشتریان قهوه‎خانه‎های اطلاعاتی ممکن است با فرد کنار دست خود مباحثه نداشته باشند، ولی می‎توانند با دیگر مسافران شبکة اطلاعاتی کیلومترها دورتر صحبت داشته باشند! از امتیازات دیگر این قهوه‎خانه‎های رایانه‎ای امکان امتحان و انتخابی است که در اختیار مشتریان پش از تصمیم قطعی برای خرید نرم‎افزارها یا سخت‎افزارهای جدید قرار می‎گیرد.

علی رغم اینکه ظاهراً تکنولوژیهای جدید، ارتباطات مرزهای جغرافیایی و فواصل بین مردمان را از جا برداشته است، از جهت ارتباطات میان فردی یا چهره به چهره، بسیاری از ساکنین دهکدة جهانی، مرزهای جدیدی بین خود و کسانی که در محیط بلافصل آنها همچون خانه، اجتماع، اداره وحتی قهوه‎خانه‎های اطلاعاتی زندگی می‎کنند به وجود آورده‎اند. به طور مثال در ادارات امروزی چندان غریب به نظر نمی‎رسد که دو همکار که دفاترشان کنار هم است از طریق پست الکترونیکی یا پست صوتی با هم ارتباط برقرار کنند؛ درست مثل این که از لحاظ جغرافیایی فاصله زیادی با هم داشته باشند. عجیب آنکه از نقطه‎نظر روابط انسانی، جدایی و کاهش رویایی چهره به چهره، به صورت مشخصة اصلی عصر اطلاعات درآمده است. درعین حال، احساس بی‎اعتمادی به دیگران از جمله دوستان و همسایگان یکی از نشانه‎های بارز این عصر است. در واقع یکی از پر رونق‎ترین تجارتهای عصر اطلاعات مربوط است به انبوه ابزارآلات پیچیدة امنیتی (از قبیل دوربینهای مخفی، آژیرهای خطر، چراغهای خطر، قفلهای الکترونیکی، زنجیرها، افشانه‎ها، بوقهای هشدار دهندة و غیره)، در بازاری که توسط مشتریان پر سوءظن به مصرف می‎رسد. یعنی کسانی که بیشتر تمایل به محبوس ساختن خود دارند به جای اینکه پا از دایرة تنگ و خود ساختة تنهایی فراتر نهند و برای زدودن ترس از ضمیر خود نسبت به دیگران به فعالیت برخیزند و به ایجاد راه‎حلهای ماندگار انسانی، و نه تکنولوژیکی، دست یازند و فرهنگ سوء ظن و ترس را به فرهنگ اعتماد، همکاری و احترام متقابل مبدل سازند.

به نوشته مارشال مک لوهان و بروس اس. پاورز «انسان الکترونیکی دارای مغزی خارج از جمجمه و سلسله اعصابی بر روی پوست می‎باشد. یک موجود تند مزاج که از خشونت آشکار پرهیز می‎کند. شبیه عنکبوتی چمباتمه زده روی تارهای مرتعش خود که تارهای دیگران نیز می‎لرزاند. اما این موجود گوشت و خون ندارد، بلکه بیشتر به یک شئی در بانک اطلاعاتی می‎ماند که بی دوام است و به سرعت فراموش می‎شود و از این واقعیت خشمگین است.»

منبع:‏ سایت دکتر یحیی کمالی پور