این جهان کوه است و فعل ما صدا

باز می‌گردد صداها را ندا

کیست؟

کیست که هر صبح و سحر بانگ برمی‌دارد که برخیز هنگام تلاش است.

کیست که در طوفان دریا گرفتار غرق شدن است.

کیست که همچون موج دریا به تلاطم می‌افتد.

کیست آن رهی که می‌پیماد و در خور سزاوار نیست که نگیرم، نبندم و نخواهم.

و گرچه کدامین بهاری؟ کدامین صفائی؟ کدامین وفائی؟ و یا کدامین دلی که با بهار می‌آمیزد؟

در عمق این کویر برهوت!

 کویر چه گویم و چه می‌گویم

چشمه کوثر ، آب روان، گلستان بی‌خزان و همیشه جاوید

کدامین تلاشی؟

کدامین نگاهی؟

گر از او گریزی و لیکن بسوزی، دوستدار کویر در منتهی‌الیه شرق،

گفتنی‌ها بسیار، کلمات قاصر و واژه‌ها پرمعنا

و لیکن سکوت و باز سکوت دردآور

گر از او بمیری و زو جان تازه گیری

چه گویی گر از او ، چه گویی شادم از او،

فرا رسید از راه ، او که باید روزی از راه رفته می‌آمد و در کناره سفره زندگی به انتظار نشسته، قوت بگیر ، بلند شود ، پر بگیر، پرواز کن

و روزهای حسرت از دست رفته را جبران کن

و گوهر کمال انسانیت شو،

وین حرف ز ارغنون نوایش تقریر می‌کند؛

در کارگاه خود به سر شوق آن نگار زنجیره‌های بافته ز آهن تعمیر می‌کند

(( آنچه نپاید ، دل دادم را نشاید ))