پسر همیشه تمرین می کرد همیشه تلاش می کرد بهترین بازی رو توی
تیم فوتبال ارائه بده اما مربی همیشه این فرصت رو از اون می گرفت و در زمان مسابقه
ها همیشه روی نیمکت ذخیره ها می نشست و بازی رو از اونجا تماشا می کرد اما هیچ وقت
نا امید نمی شد.

در این میان تیم برای مسابقه شهرهای مختلف می رفت اما او
همچنان نیمکت نشین بود و در این بین مادر همیشه در تمام مسابقات او شرکت می کرد و
تیم پسرش را تشویق می کرد ولو انکه او در آن تیم بازی نمی کرد.

ماهها گذشت و پسر به تمرینات خود ادامه داد و در مسابقات
شرکت نمی کرد و مادر نیز همیشه در سکوی تماشاچی ها تیم را تشویق میکرد و بعد از
بازی پسر خود را تشویق به ادامه تمرین وبهتر شدن می کرد.

پس از گذشت چند ماه مادر فوت کرد و پسر تنها حامی خود را از
دست داد و به همین خاطر از تیم خود جدا شد و از بین آنها رفت.

چند ماه بعد مسابقه مهمی بین تیم سابق پسر با یک باشگاه بزرگ
دیگر در حال برگزاری بود و تیم پسر دچار بحران شدیدی شده بود و با چند گل خورده در
حال شکست قطعی بود و همه به این باور رسیده بودند که تیم مقابل پیروز میدان است.

در این میان پسر وارد استادیوم شد و به سوی مربی رفت اگر شما
باختید که چیزی را ازدست ندادید پس حداقل بگذارید من هم بازی کنم شاید بتوانم
امتیازی را برای تیم بیاورم اما مربی به هیچ عنوان قبول نمی کرد اما با اصرار پسر
بالاخره مربی حاضر به انجام این تعویض شد

پسر در عین ناباوری تماشاچییان وارد زمین شد و هیچ کس وی
رانمی شناخت اما پسر آنچنان بازی کرد که همه مردم متعجب مانده بودند. با وجود این
پسر در ترکیب تیم پسر باعث شد نتیجه مسابقه عوض شود و با زدن 2 گل تیم پسر برنده
از بازی بیرون بیاید و پسر به عنوان بازیکن برتر میدان شناخته شود.

مربی بعد از مسابقه از پسر پرسید چه انگیزه ای باعث شد که تو
اینچنین اصرار به بازی کردن بکنی و به این زیبایی بازی کنی.

پسر گفت: همیشه مادرم در استادیوم من را تشویق می کرد در حالی
که او نابینا بود و این اولین باری بود که می توانست بازی من را بیند و می خواستم
ببیند که پسرش چه زیبا بازی می کند.