در بیمارستانی، دو مرد در یک اتاق بستری بودند. مرد کنار پنجره به خاطر بیماری ریوی    بعد از ظهرها یک ساعت در تخت می نشست تا مایعات داخل ریه اش خارج شود. اما دومی باید طاق باز می خوابید و اجازه نشستن نداشت.آن دو ساعتها در مورد همسر،  خانواده?هایشان، شغل، تفریحات و خاطرات دوران سربازی صحبت می کردند. بعد از  ظهرها مرد اول در تخت می نشست و روی خود را به پنجره می کرد و هر آنچه را که   می دید برای دیگری توصیف می کرد. در آن حال بیمار دوم چشمان خود را می بست و  تمام جزئیات دنیای بیرون را پیش روی خود مجسم می کرد.

     او با این کار جان تازه ای می گرفت، چرا که دنیای بی روح و کسالت بار او با تکاپو و شور    و نشاط فضای بیرون پنجره رنگ زندگی می گرفت.

   در یک بعد از ظهر گرم، مرد کنار پنجره از رژه ای بزرگ در خیابان خبر داد. با وجود این که  مرد دوم صدایی نمی شنید، با بستن چشمانش تمام صحنه را آن گونه که هم اتاقیش    وصف می کرد پیش رو مجسم می نمود.

 روزها و هفته ها به همین صورت سپری شد. یک روز صبح وقتی پرستار به اتاق آمد، با  پیکر بی جان مرد کنار پنجره که با آرامش به خواب ابدی فرو رفته بود روبرو شد.

 پس از آنکه جسد را به خارج از اتاق منتقل کردند مرد دوم درخواست کرد که تخت اورا به  کنار پنجره منتقل کنند. به محض اینکه کنار پنجره قرار گرفت، با شوق فراوان به بیرون  نگاه کرد،

    اما...

    تنها چیزی که دید دیواری بلند و سیمانی بود. 
 با تعجب به پرستار گفت:جلوی این پنجره که دیواره!!!چرا او منظره بیرون را آن قدر زیبا

  وصف می کرد؟

  پرستار گفت: او که نابینا بود، او حتی نمی توانست این دیوار سیمانی بلند را ببیند. شاید    فقط خواسته تو را به زندگی امیدوار کند.

   بالاترین لذت در زندگی اینست که علیرغم مشکلات خودتان، سعی کنید دیگران را شاد   کنید.