برنامه ی تبلیغاتی ریاست جمهوری سال 1992 بی کلینتون

هر چند تاریخ در مورد جایگاه بیل کلینتون رد درجه بندی رییس جمهورها و بشر قضاوت خواهد کرد، تعداد معدودی بر بر سر این مسئله در جدالند که وی برای پیروزی بر جورج بوش پدر، در رقابت ریاست جمهوری سال 1992، یک برنامه ی تبلیغاتی بسیار ماهرانه را در پیش گرفت. مدیر برنامه ی کلینتون، وی را از برنامه های خیری محض سنتی، به سمت برنامه های تلویزیونی جدید سوق داد و به این ترتیب، قشر جوان تری از مخاطبان را هدف قرار داد.

نقطه ی تعیین کننده، حضور کلینتون در برنامه ی آرسینو هال بود که در آن، او در شبکه سراسری تلویزیون به نواختن ساکسیفون پرداخت. کارهای برجسته و جالب توجهی مثل این، به عنوان یک کاندیدا، او را چهره ای انسانی جلوه داد و توجه عموم را به جوانی نسبی او نسبت به رقیبش جلب کرد.

یک سری میزگردهای تلویزیونی، شامل میزگردی در ام. تی. وی، کلینتون را قادر به پاسخ دادن به سوالات مشکل جلوه داد. در واقع، اکثر شرکت کنندگان این میزگردها، دانش آموزان آمارگرایی بودند ه سوالات فلسفی پیچیده ای می پرسیدند (به عنوان مثال، آیا کلینتون به اختیار معتقد هست یا نه)، که تبدیل به برنامه خوب تلویزیونی شد. به علاوه، فقدان دانش علوم سیاسی و امور خارجی عمیق مخاطبان – در مقایسه با مثلا، شخصی مثل سم دونالدسون، یا سایر روزنامه نگاران حرفه ای- به کلینتون این فرصت را داد که از امور پیچیده و سوالاتی که پاسخ به آن ها دشوار بود، اجتناب کند. حتا همان موقع هم، شایعاتی مبنی بر وفادار نبودن کلینتون نسبت به زندگی زناشویی خود، رواج داشت. وی فورا در برنامه ی 60 دقیقه شرکت کرد و شدیدا این اتهامات را منکر شد و قبل از اینکه سریعا در همه جا منتشر شود، آن را ریشه کن کرد.

برگرفته از کتاب روابط عمومی به زبان آدمیزد- اریک یاوربوم و باب بلای