با سلام؛
چه زیباست در وسعت برهوت سرنوشت فانوسی بهمراه داشتن، فانوسی از عشق علی.
پیشاپیش میلاد با سعادت مولیالموحدین، امیرالمؤمنین علی بن ابیطالب را خدمت تمامی شما بزرگواران تبریک عرض نموده و به آقا پسرا روز مرد را و به پدرها روز پدر را تبریک میگویم.
امروزه برخی از مدعیان روشنفکری دینی، موضوع مهم خلافت و امامت را در حد مسألهای تاریخی میدانند و بحث و گفتوگو درباره آن را سبب اختلاف بین مسلمانان قلمداد میکنند و همواره روی سخن آنان با شیعه است و به سایر فرق مسلمین کاری ندارند و دانسته یا ندانسته (البته عمدتاً دانسته و به عمد) از دیگر فرق جانبداری میکنند.
در بررسی سخن آنان، به چند نکته مهم اشاره کرده، جایگاه مسأله مهم امامت را در بیان قرآن کریم و احادیث ارائه میکنیم:
نکته 1:
این گونه افراد معمولاً کسانی هستند که پیامبری پیامبر را در ارتباط با جهان غیب و عالم دیگر نمی دانند و تمامی مسائل مذهب را به نحوی توجیه مادی و زمینی مینمایند و از این روی بالاترین قضاوتشان درباره پیامبر (ص) این است که او مصلح و نابغهای بوده است و بهترین سخنانش در احکام دین این که بایستی با ملاکهای مادی و زمینی سازش کند. پس تاریخی دین امات و اهمیت ندادن به آن، مربوط به بینش جنین افرادی در اصل دین و ماهیت نبوت میشود که دینداری این مبنا را نپذیرفته و دین را مسألهای الهی و غیبی میشناسند.
و اما این که ادعا میکنند طرح چنین مسائلی موجب اختلاف میان مسلمانان است؛ در پاسخ آنان میگوییم: اگر به راستی در پیشنهاد خود خیرخواهید، مسلمین را وادار کنید که با پذیرش حقیقت به محور حق چرخیده، وحدت را براساس اعتراف به حق ایجاد کنند نه این که به بسیاری از مصادیق حق جلوهی باطل دهند تا بتوانند وحدتی موقت و غیراساسی به دست آورند.
نکته 2:
توجه به معنی و جایگاه امامت، نشانگر اعتقادی بودن این اصل است. در قرآن کریم آمده: هنگامی که پروردگار ابراهیم او را به آزمایشاتی آزمود و او تمامی را کامل کرد، خداوند فرمود: همانا تو را برای مردمان امام قرار میدهیم. ابراهیم گفت: و از فرزندانم؟خداوند فرمود:پیمان امامت من ستمکاران را نخواهد رسید.(بقره/124)
از آیه کریمه استفاده میشود که امامت عهدی از سوی خداوند و مقامی است که لازمهی آن عصمت و به جعل و نصب خداوند تحقق میپذیرد.
حدیث ثقلین از پیامبر، یا حدیث الامامه هی النور از حضرت کاظم(کافی 1/199) و یا حدیث إن الاماه منزله الانبیاء و إرث الاوصیاء از امام رضا(کافی 1/198)، بدین مضمونند که امامت پایهی بالندهی اسلام و شاخهی بلند آن است و امامت از جهت منزلت و شأن و موقعیت و ژرفا، برتر از دسترسی خردهای مدرمان است که بتوانند با آرا و انتخاب خود امامی برپا کنند.
از این روی امام، نایب و جانشین تمامی ابعاد و شؤون پیامبر (ص) است به جز یک شأن که رسول گرامی آن را مکرر استثنا فرموده و آن شأن نبوت تشریعی است که میفرمود: یا علی انت منی بمنزله هارون من موسی الاّ انّه لانبیَّ بعدی.(کافی/8/25)
و نیز او در طول بیست و اندی سال پیامبری خود مقامات امام و علی (ع) را گوشزد فرمود و شؤون و فضایل مهم او را همچون ولایت در تکوین، ابلاغ متن دین، تبیین و تفسیر قرآن و احکام، زمامداری و حکومت جامعه، علم غی و عصمت، شجاعت و پهلوانی و ... تذکر داد.
نکته 3:
اهمیت مسألهی امامت علی (ع) تا بدان جاست که در قرآن کریم آیات فراوان بر آن نزول یافته از جمله:
1ـ سرپرست و رهبر شما تنها خداو پیامبر (ص) است و آنان که ایمان آورده، نماز به پا میدارند و در حال رکوع زکات میپردازند. (مائده /55)
تمام تفاسیر شیعه و اهل تسنن اتفاق دارند بر این که آیه کریمه درباره علی (ع) است آن هنگام که در نماز و رکوع زکات دادند. (شیعه: تفسیر مجمعالبیان / 3/209، سنی: تفسیر طبری/ 6/186)
2ـ ای ایمانیان از خدا اطلاعات کنید و فرمان رسول و صاحبان امر را گردن نهید. (نساء/59)
طبق تفاسیر؛ اولی الامر، امام (معصوم) میباشند. (شیعه: تفسیر مجمعالبیان / 3/64، سنی: تفسیر طبری/ 5/93)
3ـ امروز دین شما را کامل، نعمت را بر شما تمام کردم و خشنودم که اسلام دین شما باشد.(شیعه: تفسیر مجمعالبیان / 3/156، سنی: تفسیر طبری/ 6/51)
و ...
آیا مایلید ادامه این بحث را به همراه ترجمه خطابه غدیر جهت استفاده در اختیار شما قرار دهم؟
